سلام همکلاسی؛ امروز می خواهم قفل سکوت یک ساله خود را بشکنم و با تو سخن بگویم.
همکلاسی وقتی نام خود را در لیست قبول شدگان دانشگاه پیام نور صفاشهر مشاهده کردم، نه خوشحال شدم و نه ناراحت بلکه به فکر عمیقی فرو رفتم که اگر بخواهم در این دانشگاه ادامه تحصیل بدهم آینده من چگونه رقم خواهد؛ خورد با خیلی ها مشورت نمودم که از بین چندین گزینه کدامین راه را انتخاب کنم و بالاخره پس از تأمل فراوان با توکل به خدا گزینه مذکور را انتخاب نمودم و اکنون پس از یک سال متوجه مشکلات عدیده ای که من و تو در صورت ادامه تحصیل در این دانشگاه با آنها مواجه خواهیم بود شده ام مشکلاتی از قبیل خرابی فضای دانشگاه، ایراد های موجود در سیستم پیام نور، بی انصافی برخی مسئولان، نبود فضای سبز مناسب، بی برنامگی دانشگاه، مشکلات سلف، آب و هوای بد منطقه، کمبود استاد، خوابگاه، آزمایشگاه، کلاس، کتاب، سرویس و... و از همه مهمتر بی خیالی و بی حالی خیلی از دانشجویان. اما همکلاسی عزیز این را هم می دانم که من و تو در صورت متحد شدن و توکل به خدا می توانیم از پس همه این مشکلات برآییم و در اینجا می خواهم با تمام قوایی که در بدن دارم فریاد بزنم: "ای همکلاسی بیا دست در دست هم نهیم و با تمام توان برای عبور پیروزمندانه از تمام مصائب و سختی های پیش رو کمر همت ببندیم."
باشد؛ تا این مطلب، جرقه ای برای حضور پر شورمان در عرصه تلاش برای موفقیت هرچه بیشتر را در ذهنمان ایجاد کند و از تو می خواهم با نظر دادنت این جرقه را شعله ورتر سازی.
